Veel mensen dromen ervan om na hun werkende leven te verhuizen naar het buitenland om aldaar te genieten van het welverdiende pensioen en AOW.
Vaak wordt er gekozen voor het zuiden van Europa. Landen als Frankrijk en Italië behoren al jaren tot de populairste bestemmingen om te emigreren.
Naast het aangename klimaat, zijn de lagere levenskosten vaak een reden om naar het zuiden te trekken.
Veel mensen komen dan ook voor een onaangename verassing te staan als blijkt dat ze voor de zorg nog deels in het (dure) Nederlandse systeem vallen.

Hoe zit dat?
De lidstaten van de Europese Unie hebben met elkaar afgesproken dat het land waar men het langst de sociale premies heeft betaald, verantwoordelijk is voor de zorgkosten gedurende het gehele leven van de burger.
Dat is geen onlogische gedachte. Als men nog jong is betaalt men over het algemeen meer aan premies dan men aan zorg ontvangt.
Als men ouder wordt, dan ontvangt men juist meer zorg dan men aan premies betaalt.
Het land dat heeft geprofiteerd van de ontvangen premies moet daarom de zorg betalen.

In de praktijk werkt dit als volgt.
Stel u gaat in een ander land wonen na de pensioenleeftijd, dan valt u onder het zorgstelsel van het woonland.
U bent verzekerd bij een verzekeraar in het woonland, maar u betaalt geen premie.
De verzekeraar declareert de kosten die gemaakt worden ten behoeve van uw zorg aan de Nederlandse overheid.

Op uw AOW en/of uw pensioenuitkering houdt de Nederlandse overheid een bedrag in als premie, de zogenaamde buitenlandbijdrage.
De hoogte van de bijdrage is per land verschillend. In landen waar de zorg duurder is, zoals Ierland, betaalt u relatief veel premie.
In landen waar de zorg goedkoper is, zoals Frankrijk, betaalt u iets minder.